Najwcześniejsza wzmianka o Schmochtiz pochodzi z księgi (Geschossbuch) z 1400 roku. Miejscowość rozwijała się 6 km na północny- zachód od Bautzen w formie osady ziemskiej przy dworku rycerskim, po raz pierwszy wzmiankowanym w roku 1568.

Znalezisko z latach 80. XIX wieku w postaci monety pochodzącej z XII wieku, wskazuje, że mógł tędy przebiegać trakt  handlowy VIA REGIA, który wiódł przez Schmochtiz w kierunku Bautzen- Kamenz i miał tutaj swoją jednostkę celną.

Peter August von Schönberg, marszałek dworski saksońskich królów elektorów Fryderyka Augusta II. i Fryderyka Augusta III, nabył posiadłość w 1763 roku. Zlecił on pełną rozmachu przebudowę oraz założenie parku w stylu rokoko z elementami parku krajobrazowego. Po jego śmierci ojcowska posiadłość przechodzi w ręce córki- Auguste Charlotte, późniejszej hrabiny von Kielmannsegge, uznawanej za agentkę tajnej policji Napoleona. W 1802 roku wychodzi za mąż za zdecydowanego przeciwnika Napoleona- hanowerskiego przedstawiciela w Saksonii, hrabię von Kielmannsegge. Po zniszczeniu posiadłości podczas bitwy pod Bautzen w maju 1813 roku, zostaje ona odbudowana na zlecenie hrabiny. W roku 1892, gdy  właścicielem jest mieszczanin Otto Thost, powstaje park krajobrazowy z systemem rokokowych kanałów wodnych oraz licznych pomników z tamtych czasów. Wzbogacono również system wodny o fosy, które stały się najistotniejszym elementem północnej części założenia.

Droga prowadząca do Loga dzieli park już od jego powstania. Centralnie biegnąca aleja lipowa łączy Dom Biskupa Benno z rzeźbą z piaskowca w formie palmy kokosowej, znajdującej się w innej części parku. Upamiętnia ona wizytę księcia elektora Fryderyka Augusta III w roku 1769. Mostek prowadzi w kierunku wysypy z łąka, która zlokalizowana jest w północnym kierunku od osi głównej. Pierwotnie stał tutaj pomnik „Dla moich najlepszych przyjaciół”, który powstał na zlecenie Schönberga i następnie został przeniesiony do lasku obok figury palmy kokosowej. Na jego miejscu ustawiono pomnik dla zasłużonych w pierwszej wojnie światowej. W 1987 rozbudowano pomnik w duchu ekumenicznego pojednania w formę monumentu ku czci „wolności, równości i zachowania wartości dzieł”, który od 1990 roku upamiętnia ofiary drugiej wojny światowej, a tym samym wszystkie ofiary wojen i przemocy. Podczas gruntownych prac w całym obiekcie w 1992 roku, w tylnej części obiektu założono trawniki wokół centralnie położonej fontanny oraz ogród roślin ozdobnych w stylu barokowym obsadzony bukszpanem. Kompozycję zamyka pawilon ogrodowy znajdujący się w północnym kawałku, który powstał prawdopodobnie za Otto Thosta.

Kamienne sfinksy stojące w bocznych regionach powstały w szkole Baltasara Permosera na zlecenie hrabiny von Kielmansegge. Upamiętniają one zwycięstwo Napoleona w bitwie pod piramidami. W lasku w północnej części parku od 2. połowy XVIII wieku znajdował się tutaj mały pawilon, nawiązujący do tzw. „Świątyni Słońca”. Jeszcze dzisiaj mozna odnaleźć pozostałości po budowli.

Od roku 1927 założenie jest własnością kościoła katolickiego i do 1945 służyło jako seminarium duchowne. W latach 1953-1991 mieściło się tutaj katolickie gospodarstwo rolne, a od 1992 miejsce to stało się ośrodkiem szkoleniowo- konferencyjnym diecezji dreźnieńsko- miśnieńskiej. Na miejscu pałacu, który spłonął w 1945 roku wybudowano budynki seminaryjne. Odbywają się tutaj spotkania i uroczystości, jak i szkoleń dla dorosłych.

Na terenie założenia przebiega szlak pieszy oraz „Trasa rowerowa miast saksońskich”. Liczne uroczystości kulturalne czynią z tego kompleksu atrakcyjne miejsce wypoczynkowe, który dzięki wielu miejscom noclegowym nadaje się również do dłuższego pobytu.